Ile razem dróg przebytych, ile ścieżek przedeptanych, ile deszczów, ile śniegów, wiszących nad latarniami, ile listów, ile rozstań, ciężkich godzin w miastach wielu, i znów upór żeby powstać, i znów iść i dojść do celu.
Ile w trudzie nieustannym, wspólnych zmartwień, wspólnych dążeń, ile chlebów rozkrajanych, pocałunków, schodów, książek, oczy Twe jak piękne świece, a w sercu źródło promienia, więc ja chciałabym Twoje serce ocalić od zapomnienia!
U Twych ramion płaszcz powisa, krzykliwy, z leśnego ptactwa, długi przez cały korytarz, przez podwórze aż gdzie gwiazda Wenus(Mars?!), a Tyś lot i górność chmurną, blask wody i kamienia, chciałabym oczu Twoich chmurność ocalić od zapomnienia!
Poniżej ???utwór Gałczyńskiego w wykonaniu Marka Grechuty, który nie stronił od poezji na wskroś nowoczesnej, czego wyrazem jest “Piosenka” do wiersza Juliana Przybosia równie “futurystyczna” w eksplodujących smyczkach, co słowa poety .
Grechuta potrafił też tworzyć liryczne miniatury bliższe kanonowi muzyki popularnej, jak “Zadymka” do strof Tuwima, ale kolejne perełki poezji śpiewanej w wykonaniu Marka Grechuty przedstawię już w nowym roku szkolnym. ??
Życzymy udanych i słonecznych wakacji??? Nie zapomnijcie o wypożyczeniu ciekawych książek na wakacje!
Zanim Sapkowski stał się jednym z najbardziej poczytnych polskich pisarzy fantasy, zajmował się handlem. Absolwent XXI Liceum Ogólnokształcącego im. Bolesława Prusa w Łodzi oraz Uniwersytetu Łódzkiego na kierunku handel zagraniczny, początkowo pracował sprzedając futra w firmie “Skórimpex”. Karierę literacką rozpoczął jako tłumacz, przekładając na język polski opowiadanie Słowa Guru Cyryla M. Kornblutha w “Fantastyce”. Swoje pierwsze opublikowane opowiadanie pt. Stalogłowy (1984) wydał w “Wiadomościach Wędkarskich”. Dotyczyło ono połowu pstrąga stalogłowego.
Wiedźmin
Pierwszy “Wiedźmin” ukazał się w grudniu 1986 roku w miesięczniku “Fantastyka”. Andrzej Sapkowski został wówczas laureatem III nagrody w konkursie literackim ogłoszonym przez czasopismo. Do 1990 roku powstały jeszcze cztery opowiadaania “Droga, z której się nie wraca”“Kwestia ceny”. “Ziarno prawdy” i “Mniejsze zło”. Postać Geralta z Rivii obecna jest także sadze (Krew elfów, Czas pogardy, Chrzest ognia, Wieża Jaskółki, Pani Jeziora). W 1993 roku powstało też “Ostatnie życzenie” – zbiór opowiadań fantasy (m.in. Głos rozsądku, Kraniec świata). W 2002 roku wydano również dwa tomy antologii “Opowieści o wiedźminie” zawierające 15 opowiadań jako zestawienie dziejów Geralta.
Postać wymyślona przez Andzreja Sapkowskiego pojawia się także u niego w opowiadaniach: “Granica możliwości (1991), “Miecz przeznaczenia” (1992) i “Coś się kończy, coś się zaczyna” (2000) oraz powieści “Sezon burz” (2013).
Wiedźmin pojawiła się potem w komiksie (6 zeszytów w latach 1993–1995), filmie z 2001 roku z Michałem Żebrowskim w roli tytułowej oraz serialu Netflixa z 2019. Na kanwie opowiadań Sapkowskiego powstała także gra fabularna Wiedźmin: Gra Wyobraźni oraz gra karciana. W oparciu o cykl wiedźmiński stworzono także serię komputerowych gier RPG, wydaną przez warszawskie studio CD Projekt RED: Wiedźmin (premiera 26 października 2007), Wiedźmin 2: Zabójcy królów (17 maja 2011 roku) oraz Wiedźmin 3: Dziki Gon (19 maja 2015). 15 września 2017 w Teatrze Muzycznym im. Danuty Baduszkowej w Gdyni odbyła się także premiera musicalu “Wiedźmin”.
Poniżej??? ?Piosenka z filmu “Wiedźmin” Marka Brodzkiego. Słowa i muzyka — Grzegorz Ciechowski, śpiew — Robert Gawliński. Teledysk oryginalny z soundtracku do filmu. Reżyser — Bartek Jastrzębowski, zdjęcia — Artur Szyman. 2001.
14 czerwca 1940 r. z więzienia w Tarnowie Niemcy przetransportowali do obozu w Auschwitz grupę 728 Polaków, między innymi żołnierzy kampanii wrześniowej. Był to pierwszy masowy transport więźniów do nowo założonego obozu. Dzień ten uznawany jest za początek działalności obozu koncentracyjnego Auschwitz.
W 2006 r. Sejm złożył hołd pamięci ofiar wszystkich nazistowskich zbrodni i ustanowił 14 czerwca Narodowym Dniem Pamięci Ofiar Nazistowskich Obozów Koncentracyjnych. W uchwale przywołano nazwiska posłów na Sejm z czasów II Rzeczypospolitej, którzy w Auschwitz stracili życie.
W 2015 roku Izba, jak podkreślili posłowie, „w imię prawdy historycznej”, zmieniła nazwę święta. Od tamtej pory 14 czerwca obchodzimy?Narodowy Dzień Pamięci Ofiar Niemieckich Nazistowskich Obozów Koncentracyjnych i Obozów Zagłady. Nowa nazwa jednoznacznie wskazuje sprawców zbrodni popełnianych na terytorium okupowanej Polski.
W uchwale z 2006 r. Izba przypomniała słowa papieża Benedykta XVI, który podczas pielgrzymki do Polski odwiedził teren byłego niemieckiego nazistowskiego obozu Auschwitz. „Łączymy się w uczuciach ze słowami papieża Benedykta XVI o nauce, która dla przyszłości ludzkości płynie z miejsca, gdzie nienawiść do ludzi doszła do swych najdalszych granic” – głosi treść dokumentu.
Pisarka, publicystka, działaczka społeczna, której powieści dają bogaty obraz życia społecznego epoki, panujących wówczas idei, wierzeń, rozterek i klęsk. Przetłumaczone zostały na blisko 20 języków.
Eliza Orzeszkowa, fot. Biblioteka Narodowa / Polona.pl
Urodziła się 6 czerwca 1841 w Miłkowszczyźnie koło Grodna jako Eliza Pawłowska, córka zamożnych ziemian. Odebrała konwencjonalne wychowanie domowe, później przebywała na pensji sióstr sakramentek w Warszawie, gdzie poznała Marię Wasiłowską, później Konopnicką. Ich przyjaźń, ugruntowana wspólnymi zainteresowaniami literackimi, przetrwała do końca życia Elizy. Bardzo młodo została wydana za mąż z woli rodziców. W 1858 poślubiła Piotra Orzeszkę, właściciela majątku Ludwinowo pod Kobryniem.
Małżeństwo nie było udane, ale pobyt w Ludwinowie stał się dla przyszłej pisarki pierwszą okazją do zaangażowania w życie społeczne i publiczną debatę o kształt tego życia. Klęska w wojnie krymskiej i bunty ludowe były przyczyną rozpoczętej przez carat dyskusji o reformach społeczno-gospodarczych, głównie o możliwości i sposobie uwłaszczenia chłopów. Forum dyskusyjnym były komitety ziemiańskie. Orzeszkowa zaangażowała się po stronie rozwiązań demokratycznych przeciwko egoizmowi posiadaczy — ku niezadowoleniu męża, na którym jednak wymogła zgodę na prowadzenie szkoły dla dzieci wiejskich.
Działalność społeczną kontynuowała po wybuchu powstania styczniowego. Była łączniczką partyzantów, zaopatrywała ich w żywność. Klęska powstania zasadniczo odmieniła jej życie. Majątek męża został skonfiskowany, on sam — zesłany do guberni permskiej. Orzeszkowa wróciła do rodzinnej Miłkowszczyzny, która borykała się z takimi trudnościami, jak większość majątków na Litwie: prześladowania, represje ekonomiczne, trudności z dostosowaniem do nowej sytuacji gospodarczej po uwłaszczeniu.
Miłkowszczyzna nie wytrzymała tych obciążeń; około 1870 roku trzeba było ją sprzedać. Lecz lata spędzone w majątku rodziców były ważnym okresem w dojrzewaniu pisarki. Objęła w posiadanie bogatą bibliotekę ojca i przestudiowała literaturę XVIII i XIX wieku — nie tylko piękną, również filozofię, socjologię i ekonomię. Studiowała m.in. pisma Hyppolyte’a Taine’a, Johna Stuarta Milla, Herberta Spencera, Henry’ego Thomasa Bucle’a. Przez pryzmat zdobytej wiedzy usiłowała zrozumieć przyczyny upadku ziemiaństwa, niemożność dostosowania się do nowej rzeczywistości ekonomicznej — przyczyny wypływające zarówno z okoliczności zewnętrznych, jak i immanentnych cech swojej klasy społecznej. Postrzegała też powody, dla których droga jej tradycja patriotyczna, pielęgnowana przez ziemiaństwo, była co najmniej obojętna, jeśli nie wroga dla chłopów.
W tym też czasie rozpoczęła pracę pisarską, nawiązała kontakty ze środowiskiem “Tygodnika Ilustrowanego” i “Przeglądu Tygodniowego” — organu warszawskich pozytywistów. Unieważniła swoje małżeństwo i związała się ze Stanisławem Nahorskim, choć oficjalnie poślubiła go dopiero w 1894.
Od 1869 mieszkała w Grodnie. W latach 1879–82 przebywała w Wilnie, gdzie była współwłaścicielką księgarni wydawniczej publikującej książki, kalendarze i pismo humorystyczne.
Władzom carskim nie podobała się ta działalność. Wydawnictwo zamknięto, a pisarkę skazano na przymusowe osiedlenie w Grodnie. W 1905 i 1909 wysuwano kandydaturę Orzeszkowej do nagrody Nobla. W 1906 otrzymała nagrodę im. F. Kochmana. Zmarła 18 maja 1910 w Grodnie i tam została pochowana. W Grodnie znajduje się jej muzeum i pomnik dłuta Romualda Zerycha. Pomnik autorstwa Henryka Kuny stoi również w Warszawie. Od 1920 istnieje Towarzystwo im. Elizy Orzeszkowej.
Zespół tworzą powieści, opowiadania i zbiory opowiadań, nowele i zbiory nowel, listy, publicystyka dotycząca emancypacji kobiet oraz ikonografia (fotografie, pocztówki) związana z osobą pisarki. Na szczególną uwagę zwracają zwłaszcza mniej znane utwory, wśród nich Argonauci czy Iskry. Ozdobą kolekcji są rękopisy takich utworów, jak Nad Niemnem, Liść uwiędły, Perła szczęścia, ponadto rozprawy poświęcone Orzeszkowej pióra Stanisława Baczyńskiego oraz Marii Czesławy Przewóskiej.
Cisza – niekiedy tylko pająk siatką wzruszy, Lub przed oknem topolę wietrzyk pomuskuje; Och! jak lekko oddychać, słodko marzyć duszy – Tu mi gwar, tu mi uśmiech myśli nie krępuje.
Jak niewolnik, co ciężkie siłą więzy skruszy I zgasłe życie w sercu na nowo poczuje, Tak ja, na chwilę zwolnion z natrętnych katuszy, Wdzięk i urok milczenia czuję i pojmuję.
Bo gdy w kole biesiady serce nas nie łączy, Gdy różnorodne myśli mieszkać z sobą muszą, Gdy dusza duszy pojąć, zrozumieć niezdolna –
Próżno nektar napojów hojnie się wysączy; Śmiechy, piosnka, biesiada – wszystko jest katuszą; U mnie rozkosz i życie, gdy moja myśl wolna.
Raz w roku jest taki dzień, Kiedy wspomnienie dzieciństwa, Powraca do nas jak cień! W tym dniu, każdy z nas, Chciałby znów się dzieckiem stać, Choć na krótki czas! Bo przecież w każdym z nas, Bo przecież w każdej, dorosłej osobie. Zarówno we mnie, Jak i w tobie. Cząstka dziecka nadal tkwi! Więc bawmy się dziś, - Jak dzieci! I otwórzmy zabawie drzwi!
Życzymy Wam wiele słoneczka, uśmiechu i radości. Niech w Waszych sercach, zawsze ciepełko gości. Bawcie się dziś wesoło, realizujcie marzenia, bo kiedy minie to Święto, zostaną wspaniałe wspomnienia!
