Samot­ność

Cisza – niekiedy tylko pająk siatką wzruszy,
 Lub przed oknem topolę wietrzyk pomusku­je;
 Och! jak lekko odd­y­chać, słod­ko marzyć duszy –
 Tu mi gwar, tu mi uśmiech myśli nie krępu­je.
 
 Jak niewol­nik, co ciężkie siłą więzy skruszy
 I zgasłe życie w ser­cu na nowo poczu­je,
 Tak ja, na chwilę zwol­nion z natręt­ny­ch katuszy,
 Wdz­ięk i urok mil­czenia czu­ję i poj­mu­ję.
 
 Bo gdy w kole biesi­ady serce nas nie łączy,
 Gdy różnorod­ne myśli mieszkać z sobą muszą,
 Gdy dusza duszy pojąć, zrozu­mieć niez­dol­na –
 
 Próżno nek­tar napo­jów hojnie się wysączy;
 Śmiechy, piosnka, biesi­ada – wszys­tko jest katuszą;
 U mnie rozkosz i życie, gdy moja myśl wol­na.

Cypri­an Kamil Nor­wid

Źródło: https://www.youtube.com/embed/4de3HyBy9i4, https://pl.wikisource.org/wiki/Samotno%C5%9B%C4%87_(Norwid), https://culture.pl/